<p><em>W pobliżu Baudour, belgijskiego Mons działało w XIX i XX wieku kilka wytwórni ceramiki. W sierpniu 1842 roku François-Joseph Declercq założył manufakturę porcelany, która znajdowała się w budynku po starym zakładzie garncarskim. Przyjęto, że Declercq pracował w czasach wcześniejszych w sławnych fabrykach porcelany w Miśni oraz Sevres.</em></p> <p><em>Kilka lat później Declercq połączył siły z Nicolas De Fuisseaux, który w ówczesnym czasie był prawnikiem. W 1848 roku zarządzanie całkowicie przejął Nicolas De Fuisseaux, który do roku 1857 kierował firmą. Kolejno przez ćwierć wieku zarządzała fabryką żona Nicolasa: Eléonore Messine. W roku 1881 kierownictwo przejął najmłodszy syn Fernand.</em></p> <p><em>W 1898 roku nazwa firmy została zmieniona na Société Anonyme des Anciennes Mills of Fuisseaux. Fernand de Fuisseaux zzarządzał do roku 1912 roku. Jego następcą w firmie został zięć Charles Greyson.</em></p> <p><em>Po I wojnie światowej spółka została przejęta przez Société Anonyme des Pavillons, a w 1934 roku Belgijskie Stowarzyszenie Ceramiczne "Cérabel" przejęło fabrykę z Baudour. W 1977 roku będąca na skraju bankructwa Cerabel zakończyła produkcję porcelany stołowej.</em></p> <p></p>

<p><em>W pobliżu Baudour, belgijskiego Mons działało w XIX i XX wieku kilka wytwórni ceramiki. W sierpniu 1842 roku François-Joseph Declercq założył manufakturę porcelany, która znajdowała się w budynku po starym zakładzie garncarskim. Przyjęto, że Declercq pracował w czasach wcześniejszych w sławnych fabrykach porcelany w Miśni oraz Sevres.</em></p> <p><em>Kilka lat później Declercq połączył siły z Nicolas De Fuisseaux, który w ówczesnym czasie był prawnikiem. W 1848 roku zarządzanie całkowicie przejął Nicolas De Fuisseaux, który do roku 1857 kierował firmą. Kolejno przez ćwierć wieku zarządzała fabryką żona Nicolasa: Eléonore Messine. W roku 1881 kierownictwo przejął najmłodszy syn Fernand.</em></p> <p><em>W 1898 roku nazwa firmy została zmieniona na Société Anonyme des Anciennes Mills of Fuisseaux. Fernand de Fuisseaux zzarządzał do roku 1912 roku. Jego następcą w firmie został zięć Charles Greyson.</em></p> <p><em>Po I wojnie światowej spółka została przejęta przez Société Anonyme des Pavillons, a w 1934 roku Belgijskie Stowarzyszenie Ceramiczne "Cérabel" przejęło fabrykę z Baudour. W 1977 roku będąca na skraju bankructwa Cerabel zakończyła produkcję porcelany stołowej.</em></p> <p></p>

<p><em><b style="margin: 0px; padding: 0px;">Bawaria </b>to kraj związkowy Republiki Federalnej Niemiec słynący z produkcji porcelany. Określenie Bavaria wywodzi się z łaciny i oznaczała alegoryczna personifikację ziemi Bayern.</em></p> <p><em>Sygnowana porcelana z dopiskiem <b style="margin: 0px; padding: 0px;">Bavaria</b> świadczy o szlachetnym pochodzeniu tej niemieckiej porcelany. Napis Bavaria znajdziemy na sygnaturach i znakach takich firm i miejscowości jak: Rosenthal, Hutschenreuther, Selb, Edelstein, Thomas,  Schumann, Winterling,  oraz wiele innych.</em></p> <p><em>Napisy Bavaria i Bayreuth oraz polski odpowiednik Bawaria używane są zamiennie.</em></p> <p></p>

<p><em>Société Céramique (Maastricht: de Zjèrremik) była fabryką ceramiki w holenderskim mieście Maastricht, która działała niezależnie od 1863 do 1958, a następnie przez kilkadziesiąt lat jako część N.V. Sphinx-Céramique i N.V. Koninklijke Sphinx. Nazwa firmy nosi nazwę dzielnicy Céramique, która powstała po wyburzeniu większości budynków fabrycznych na 23-hektarowym terenie przemysłowym. Aleja Avenue Céramique, główna ulica dzielnicy, oraz Centre Céramique, w którym znajduje się kolekcja ceramiki z Maastricht, również przypominają o firmie.</em></p> <p><em>Voorlopers (1851-1863) </em><em>Société Céramique</em></p> <p><em>Periode Jaunez (1863-1913) </em><em>Sphinx-Céramique </em></p> <p><em>Periode Lengersdorff, Michel & De Meeûs (1913-1958)</em></p> <p><em>Fusie, productiebeëindiging en herbestemming (1958-2010)</em></p> <h3 style="margin: 0.3em 0px 0px; padding-top: 0.5em; padding-bottom: 0px; overflow: hidden; font-size: 1.2em; line-height: 1.6; font-family: sans-serif; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; widows: 2; text-decoration-thickness: initial;"></h3>

<p>Belgijska fabryka Imperial Royal NIMY powstała w starym młynie, który został przekształcony w manufakturę porcelany w 1789 roku. W 1810 roku mieli pierwszą wystawę porcelany w Haarlem oraz w Brukseli. W 1833 roku firma przeszła kryzys. Właściciele manufaktury byli o krok od sprzedaży fabryki właścicielom manufaktury BOCH. W latach 1849 - 1851 powstała spółka wraz z Dyrektorem Keramis. W roku 1921 fabrykę zakupiła manufaktura Ceramic Society of Maestricht. Po drugiej wojnie światowej w roku 1950 fabryka zakończyła swoją produkcję. </p>

<p>Pod wpływem sukcesu fabryki szkła Marinha Grande, Pinto Basto postanowił stworzyć również fabrykę porcelany. Rozpoczął w 1815 r. od nabycia rezydencji Quinta da Ermida, pięknej miejscowości w pobliżu miasta Ílhavo i przy ujściu rzeki Aveiro. Patent zezwalający na działanie Fabryki Vista Alegre został przyznany w 1824 r. przez króla D. João VI, korzystając z „wszelkich łask, przywilejów i wyjątków, którymi cieszyły się lub z których w przyszłości miały korzystać Fabryki Narodowe”. Zaledwie pięć lat później Vista Alegre otrzymała tytuł Królewskiej Fabryki, aby uhonorować jej artystyczny i przemysłowy sukces. Od 1832 roku Fabryka zintensyfikowała swoją pracę i skoncentrowała się na doskonaleniu porcelany, osiągając złoty okres, którego kulminacją był koniec XIX wieku.</p> <p>Ważny był wkład artystów zagranicznych, takich jak Victor C. Rousseau, głównie w stworzenie szkoły malarstwa. W tym okresie historii Vista Alegre były bardzo istotne fakty, takie jak wprowadzenie złotych dekoracji, motywów pejzażowych i delikatnych kwiatów. W następnych latach, aż do końca I wojny światowej, wspaniały poprzedni okres, doprowadził firmę do ciężkich trudności, które wpłynęły na reorganizację i modernizację firmy. Vista Alegre, świętując swoje pierwsze stulecie, rozpoczęła restrukturyzację. Od 1947 r. do 1968 r. kontakty międzynarodowe, tworzenie wyspecjalizowanych zespołów technicznych, zakup zarówno Empresa Electro-Cerâmica (jej głównego konkurenta) jak i Sociedade de Porcelanas skierowały Vista Alegre na ścieżkę rozwoju technologicznego i przemysłowego. Do 1983 roku utworzona została Rada Orientacji Artystycznej, GOA w języku portugalskim, podobnie jak Gabinete de Orientação Artística, a w 1985 roku CADE - Centro de Arte e Desenvolvimento da Empresa, aby zachęcać do kreatywności i przyczyniać się do formowania w zakresie projektowania, malowania i tereny rzeźbiarskie, wspierać Fabrykę technicznie i artystycznie, promując jej rozwój. Firma została kupiona przez Visabeira w 2009 roku.</p>

<p><em>Pod koniec XVII wieku holenderski przemysł garncarski w Delft miał 45 manufaktur zatrudniających 10 000 pracowników. Pod koniec XVIII wieku, w obliczu rosnącej konkurencji ze strony garncarni z North Staffordshire, przemysł zmniejszył się do 28 manufaktur zatrudniających zaledwie 280 pracowników, a do 1850 r. pozostały tylko dwie garncarki i 76 pracowników.</em></p> <p><em>Petrus Regout był holenderskim przemysłowcem, początkowo handlującym szkłem oraz ceramiką. Do roku 1836 roku założył w Maastricht zarówno fabrykę szkła, jak i ceramiki - stał się jednym z najważniejszych holenderskich producentów zastaw stołowych od drugiej połowy XIX wieku, aż do II wojny światowej.</em></p> <p><em>Na początku Petrus Regout nie był w stanie dorównać jakością angielskiemu wyrobowi, ale jego cena była o 40-50% niższa. Z pomocą angielskiego doradcy i kilku garncarzy ze Staffordshire rozwiązał problem jakości. Oprócz zatrudniania angielskich garncarzy, Regout zlecił produkcję grawerowanych tabliczek w North Staffordshire – stąd węzeł Stafford na jego wcześniejszym wyrobie.</em></p> <p><em><strong>W 1899 roku</strong> firma, dotychczas znana pod nazwą Petrus Regout, została przemianowana na <strong>„Sfinks”</strong>. Do tego czasu firma już od dwudziestu lat używała wizerunku leżącego sfinksa jako swojego logo. </em></p> <p><em>W 1913 roku, szczytowym roku garncarstwa z Maastricht, zatrudniali około 7000 osób - co ciekawe, w tym czasie, chociaż oznaczony jako „Made in Holland”, jeden z ich serii wzorów nosił nazwę „Stara Anglia”.</em></p>

<p><em>Société Céramique (Maastricht: de Zjèrremik) była fabryką ceramiki w holenderskim mieście Maastricht, która działała niezależnie od 1863 do 1958, a następnie przez kilkadziesiąt lat jako część N.V. Sphinx-Céramique i N.V. Koninklijke Sphinx. Nazwa firmy nosi nazwę dzielnicy Céramique, która powstała po wyburzeniu większości budynków fabrycznych na 23-hektarowym terenie przemysłowym. Aleja Avenue Céramique, główna ulica dzielnicy, oraz Centre Céramique, w którym znajduje się kolekcja ceramiki z Maastricht, również przypominają o firmie.</em></p> <p><em>Voorlopers (1851-1863) </em><em>Société Céramique</em></p> <p><em>Periode Jaunez (1863-1913) </em><em>Sphinx-Céramique </em></p> <p><em>Periode Lengersdorff, Michel & De Meeûs (1913-1958)</em></p> <p><em>Fusie, productiebeëindiging en herbestemming (1958-2010)</em></p> <h3 style="margin: 0.3em 0px 0px; padding-top: 0.5em; padding-bottom: 0px; overflow: hidden; font-size: 1.2em; line-height: 1.6; font-family: sans-serif; font-variant-ligatures: normal; orphans: 2; widows: 2; text-decoration-thickness: initial;"></h3>

<p><em>Paul Utzschneider i Paul de Geiger, to prawdziwi artyści, którzy wnieśli małe miasto Sarreguemines na szczyt przemysłu ceramicznego. Od XIX wieku miasto to dostarcza całemu światu ogromną kolekcję ceramiki, wazonów, ozdobnych doniczek, czy też fresków ściennych.</em></p> <p><em>Działalność rozpoczęto w 1790 r. Nicolas-Henri Jacobi wraz z dwoma wspólnikami założył pierwszą fabrykę, którą w roku 1800 przejął człowiek z Bawarii: Paul Utzschneider i wkrótce biznes szybko ożył. Napoleon I stał się jednym z jego głównych klientów i złożył u niego kilka zamówień. Utzschneider wprowadził nowe techniki zdobienia. </em></p> <p><em>W 1836 roku Utschneider przekazał zarządzanie fabryką swojemu zięciowi Alexandre de Geiger. W 1838 roku firma Villeroy & Boch skontaktowała się z Alexandre de Geiger. Współpraca ta zaowocowała wzrostem biznesu. Rozkwitła rewolucja przemysłowa. Nowe fabryki, zbudowane w latach 1853 i 1860, były zasilane wyłącznie parą. </em></p> <p><em>W 1871 roku, w związku z aneksją Mosselle przez Niemcy, Alexandre de Geiger opuścił Sarreguemines i przeniósł się do Paryża. Jego syn Paul de Geiger przejął zarządzanie. Zbudowano dwie nowe fabryki w Digoin i Vitry-le-François. Paul de Geiger zmarł w 1913 roku, w tym samym roku, w którym firma Utzschnieder & Co została podzielona na dwa przedsięwzięcia: jedna zarządzała fabryką Sarreguemines, druga fabrykami francuskimi (Digoin i Vitry-le-François). W 1919 roku, po pierwszej wojnie światowej, różne fabryki zostały połączone pod nazwą Sarreguemines-Digoin-Vitry-le-François i zarządzane są przez rodzinę Cazal. W czasie II wojny światowej fabryka była przejmowana od 1942 do 1945 roku, kiedy to zarządzała nią firma Villeroy & Boch.</em></p> <p><em>Na początku XX wieku fabryka Sarreguemines - wyspecjalizowana w produkcji płytek ceramicznych - korzystała z artystycznego wkładu takich artystów jak H. Steinlein. Zlecono im zaprojektowanie paneli dekoracyjnych stosowanych głównie w domach towarowych, sklepach i budynkach holi wejściowych.</em></p> <p><em>Lata Lunéville. W 1978 roku fabrykę kupiła grupa Lunéville-Badonviller-Saint-Clément. Był to decydujący czynnik w historii fajansu Sarreguemines: produkcja naczyń została wstrzymana w 1979 roku, a fabryka skoncentrowała się na produkcji płytek podłogowych i ściennych. Fabryka La Blies została zamknięta, aw 1982 roku nazwa została zmieniona na Sarreguemines Bâtiment.</em></p> <p><em>Fabryka w Vitry-le-François produkuje urządzenia sanitarne, Digoin ceramikę cateringową, a fabryka Lunévile-Saint-Clément wyroby artystyczne i dekoracyjne.</em></p>

<p><em>Paul Utzschneider i Paul de Geiger, to prawdziwi artyści, którzy wnieśli małe miasto Sarreguemines na szczyt przemysłu ceramicznego. Od XIX wieku miasto to dostarcza całemu światu ogromną kolekcję ceramiki, wazonów, ozdobnych doniczek, czy też fresków ściennych.</em></p> <p><em>Działalność rozpoczęto w 1790 r. Nicolas-Henri Jacobi wraz z dwoma wspólnikami założył pierwszą fabrykę, którą w roku 1800 przejął człowiek z Bawarii: Paul Utzschneider i wkrótce biznes szybko ożył. Napoleon I stał się jednym z jego głównych klientów i złożył u niego kilka zamówień. Utzschneider wprowadził nowe techniki zdobienia. </em></p> <p><em>W 1836 roku Utschneider przekazał zarządzanie fabryką swojemu zięciowi Alexandre de Geiger. W 1838 roku firma Villeroy & Boch skontaktowała się z Alexandre de Geiger. Współpraca ta zaowocowała wzrostem biznesu. Rozkwitła rewolucja przemysłowa. Nowe fabryki, zbudowane w latach 1853 i 1860, były zasilane wyłącznie parą. </em></p> <p><em>W 1871 roku, w związku z aneksją Mosselle przez Niemcy, Alexandre de Geiger opuścił Sarreguemines i przeniósł się do Paryża. Jego syn Paul de Geiger przejął zarządzanie. Zbudowano dwie nowe fabryki w Digoin i Vitry-le-François. Paul de Geiger zmarł w 1913 roku, w tym samym roku, w którym firma Utzschnieder & Co została podzielona na dwa przedsięwzięcia: jedna zarządzała fabryką Sarreguemines, druga fabrykami francuskimi (Digoin i Vitry-le-François). W 1919 roku, po pierwszej wojnie światowej, różne fabryki zostały połączone pod nazwą Sarreguemines-Digoin-Vitry-le-François i zarządzane są przez rodzinę Cazal. W czasie II wojny światowej fabryka była przejmowana od 1942 do 1945 roku, kiedy to zarządzała nią firma Villeroy & Boch.</em></p> <p><em>Na początku XX wieku fabryka Sarreguemines - wyspecjalizowana w produkcji płytek ceramicznych - korzystała z artystycznego wkładu takich artystów jak H. Steinlein. Zlecono im zaprojektowanie paneli dekoracyjnych stosowanych głównie w domach towarowych, sklepach i budynkach holi wejściowych.</em></p> <p><em>Lata Lunéville. W 1978 roku fabrykę kupiła grupa Lunéville-Badonviller-Saint-Clément. Był to decydujący czynnik w historii fajansu Sarreguemines: produkcja naczyń została wstrzymana w 1979 roku, a fabryka skoncentrowała się na produkcji płytek podłogowych i ściennych. Fabryka La Blies została zamknięta, aw 1982 roku nazwa została zmieniona na Sarreguemines Bâtiment.</em></p> <p><em>Fabryka w Vitry-le-François produkuje urządzenia sanitarne, Digoin ceramikę cateringową, a fabryka Lunévile-Saint-Clément wyroby artystyczne i dekoracyjne.</em></p>

<p>Region Saint Amand les Eaux był idealny ze swoją siecią dróg, rzekami i kanałami oraz lasem na siedzibę fabryki wyrobów ceramicznych. Pierwsza fabryka powstała w 1705 roku Nicolas Desmoutiers stworzył swoją fabrykę ceramiki w Saint-Amand-les-Eaux , gdzie produkował ceramikę cynową, dekorowaną wysokim ogniem w odcieniach błękitu.</p> <p>W grudniu 1880 roku powstaje pierwsza manufaktura, Gustave Dubois i Léandre Bloquiaux, przedsiębiorcy Amandine, przejmują firmę i wznawiają produkcję ceramiki cynowej w stylu Lunéville<a href="https://pl.frwiki.wiki/wiki/Fa%C3%AFencerie_de_Lun%C3%A9ville-Saint-Cl%C3%A9ment"> i </a>Saint-Clément. W 1896 roku zostaje otwarta druga fabryka w Wandignies - Hamage i zostaje zarejestrowana marka "Saint Amand i Hamage Nord". Jej wyroby charakteryzują się wielobarwnymi zdobieniami w dużym ogniu w niebieskich dekoracjach camaieu (dekoracje z kwiatami i zwierzętami).</p> <p>W 1923 roku produkowano na bazie gliny Provins w Orchies. Firma zmienia nazwę na Manufacture du Moulin des Loups-Hamage. Było wtedy pięć fabryk: dwie w Saint-Amand-les-Eaux, jedną w Wandignies-Hamage, jedną w Orchies i ostatnią w Provins.  W 1928 roku nazwa została zmieniona na „Manufacture de Moulin des Loups-Hamage”. Wandignies-Hamage fabryka została zamknięta w 1952 roku, pozostałe w 1954 roku, Ceranord w 1962 roku.</p> <p>Porcelana jest skrupulatnie wykonana, z wyrafinowanymi kształtami ozdobionymi bukietami, w których powtarzają się tulipany, róże, a zwłaszcza goździki. Najbardziej znanymi malarzami kwiatów są Jean-Baptiste Desmuraille, Louis-Alexandre Gaudry i Joseph Sternig.</p> <p style="margin: 0px; font-stretch: normal; line-height: normal; font-family: Verdana; min-height: 13px;"></p>

<p><em>Paul Utzschneider i Paul de Geiger, to prawdziwi artyści, którzy wnieśli małe miasto Sarreguemines na szczyt przemysłu ceramicznego. Od XIX wieku miasto to dostarcza całemu światu ogromną kolekcję ceramiki, wazonów, ozdobnych doniczek, czy też fresków ściennych.</em></p> <p><em>Działalność rozpoczęto w 1790 r. Nicolas-Henri Jacobi wraz z dwoma wspólnikami założył pierwszą fabrykę, którą w roku 1800 przejął człowiek z Bawarii: Paul Utzschneider i wkrótce biznes szybko ożył. Napoleon I stał się jednym z jego głównych klientów i złożył u niego kilka zamówień. Utzschneider wprowadził nowe techniki zdobienia. </em></p> <p><em>W 1836 roku Utschneider przekazał zarządzanie fabryką swojemu zięciowi Alexandre de Geiger. W 1838 roku firma Villeroy & Boch skontaktowała się z Alexandre de Geiger. Współpraca ta zaowocowała wzrostem biznesu. Rozkwitła rewolucja przemysłowa. Nowe fabryki, zbudowane w latach 1853 i 1860, były zasilane wyłącznie parą. </em></p> <p><em>W 1871 roku, w związku z aneksją Mosselle przez Niemcy, Alexandre de Geiger opuścił Sarreguemines i przeniósł się do Paryża. Jego syn Paul de Geiger przejął zarządzanie. Zbudowano dwie nowe fabryki w Digoin i Vitry-le-François. Paul de Geiger zmarł w 1913 roku, w tym samym roku, w którym firma Utzschnieder & Co została podzielona na dwa przedsięwzięcia: jedna zarządzała fabryką Sarreguemines, druga fabrykami francuskimi (Digoin i Vitry-le-François). W 1919 roku, po pierwszej wojnie światowej, różne fabryki zostały połączone pod nazwą Sarreguemines-Digoin-Vitry-le-François i zarządzane są przez rodzinę Cazal. W czasie II wojny światowej fabryka była przejmowana od 1942 do 1945 roku, kiedy to zarządzała nią firma Villeroy & Boch.</em></p> <p><em>Na początku XX wieku fabryka Sarreguemines - wyspecjalizowana w produkcji płytek ceramicznych - korzystała z artystycznego wkładu takich artystów jak H. Steinlein. Zlecono im zaprojektowanie paneli dekoracyjnych stosowanych głównie w domach towarowych, sklepach i budynkach holi wejściowych.</em></p> <p><em>Lata Lunéville. W 1978 roku fabrykę kupiła grupa Lunéville-Badonviller-Saint-Clément. Był to decydujący czynnik w historii fajansu Sarreguemines: produkcja naczyń została wstrzymana w 1979 roku, a fabryka skoncentrowała się na produkcji płytek podłogowych i ściennych. Fabryka La Blies została zamknięta, aw 1982 roku nazwa została zmieniona na Sarreguemines Bâtiment.</em></p> <p><em>Fabryka w Vitry-le-François produkuje urządzenia sanitarne, Digoin ceramikę cateringową, a fabryka Lunévile-Saint-Clément wyroby artystyczne i dekoracyjne.</em></p> <p><em>W 2002 roku firma wznowiła działalność: 29 pracowników i menedżerów zostało udziałowcami. Przejęli zarządzanie fabryką i zmienili nazwę na Céramique de Sarreguemines. 130 pracowników próbowało utrzymać produkcję. W 2005 roku firma została objęta nadzorem. Produkcja kontynuowana z około 60 pracownikami. W dniu 9 stycznia 2007 roku sąd zarządził likwidację. 1 lutego 2007 wszelkie działania ustały. Fabryka fajansu Sarreguemines już nie istnieje. Lunéville-Saint-Clément nadal produkuje kilka modeli, które rozsławiły Sarreguemines.</em></p>

<p><em>Paul Utzschneider i Paul de Geiger, to prawdziwi artyści, którzy wnieśli małe miasto Sarreguemines na szczyt przemysłu ceramicznego. Od XIX wieku miasto to dostarcza całemu światu ogromną kolekcję ceramiki, wazonów, ozdobnych doniczek, czy też fresków ściennych.</em></p> <p><em>Działalność rozpoczęto w 1790 r. Nicolas-Henri Jacobi wraz z dwoma wspólnikami założył pierwszą fabrykę, którą w roku 1800 przejął człowiek z Bawarii: Paul Utzschneider i wkrótce biznes szybko ożył. Napoleon I stał się jednym z jego głównych klientów i złożył u niego kilka zamówień. Utzschneider wprowadził nowe techniki zdobienia. </em></p> <p><em>W 1836 roku Utschneider przekazał zarządzanie fabryką swojemu zięciowi Alexandre de Geiger. W 1838 roku firma Villeroy & Boch skontaktowała się z Alexandre de Geiger. Współpraca ta zaowocowała wzrostem biznesu. Rozkwitła rewolucja przemysłowa. Nowe fabryki, zbudowane w latach 1853 i 1860, były zasilane wyłącznie parą. </em></p> <p><em>W 1871 roku, w związku z aneksją Mosselle przez Niemcy, Alexandre de Geiger opuścił Sarreguemines i przeniósł się do Paryża. Jego syn Paul de Geiger przejął zarządzanie. Zbudowano dwie nowe fabryki w Digoin i Vitry-le-François. Paul de Geiger zmarł w 1913 roku, w tym samym roku, w którym firma Utzschnieder & Co została podzielona na dwa przedsięwzięcia: jedna zarządzała fabryką Sarreguemines, druga fabrykami francuskimi (Digoin i Vitry-le-François). W 1919 roku, po pierwszej wojnie światowej, różne fabryki zostały połączone pod nazwą Sarreguemines-Digoin-Vitry-le-François i zarządzane są przez rodzinę Cazal. W czasie II wojny światowej fabryka była przejmowana od 1942 do 1945 roku, kiedy to zarządzała nią firma Villeroy & Boch.</em></p> <p><em>Na początku XX wieku fabryka Sarreguemines - wyspecjalizowana w produkcji płytek ceramicznych - korzystała z artystycznego wkładu takich artystów jak H. Steinlein. Zlecono im zaprojektowanie paneli dekoracyjnych stosowanych głównie w domach towarowych, sklepach i budynkach holi wejściowych.</em></p> <p><em>Lata Lunéville. W 1978 roku fabrykę kupiła grupa Lunéville-Badonviller-Saint-Clément. Był to decydujący czynnik w historii fajansu Sarreguemines: produkcja naczyń została wstrzymana w 1979 roku, a fabryka skoncentrowała się na produkcji płytek podłogowych i ściennych. Fabryka La Blies została zamknięta, aw 1982 roku nazwa została zmieniona na Sarreguemines Bâtiment.</em></p> <p><em>Fabryka w Vitry-le-François produkuje urządzenia sanitarne, Digoin ceramikę cateringową, a fabryka Lunévile-Saint-Clément wyroby artystyczne i dekoracyjne.</em></p>

<p><em>Villeroy & Boch AG – to niemieckie przedsiębiorstwo, zajmujące się produkcją wyrobów ceramicznych, którego początki sięgają aż 1748 roku. Nazwa przedsiębiorstwa pochodzi od nazwisk jej dwóch założycieli Nicolas Villeroy i Jean-François Boch. Siedziba główna Villeroy & Boch AG znajduje się w Mettlach, w kraju związkowym Saara, w Niemczech.</em></p> <p><em>Historia tego producenta sięga daleko wstecz i firma duzo razy zmianiała właścicieli jak i nazwy.</em></p> <p><i>1. W 1748 roku Francois Boch wraz ze swoimi trzema synami </i><em>rozpoczyna produkcję naczyń ceramicznych pod nazwą BOCH.</em></p> <p><em>2. W roku 1797 Nicolas Villeroy wraz z dwoma wspólnikami nabywa fabrykę wyrobów ceramicznych w Vaudrevange, która dziś nazywa się Wallerfangen. W 1797 zostaje jego jedynym właścicielem.</em></p> <p><em>3. W 1809 Jean-François Boch kupuje dawne opactwo benedyktynów w Mettlach nad Saarą. W barokowym budynku uruchamia bardzo nowoczesny, ekstensywnie zmechanizowany system produkcji zastawy stołowej.</em> </p> <p>4. W 1836 roku <em>Fabryki przedsiębiorców Boch i Villeroy nie są od siebie oddalone. Od czasu do czasu spotykają się nawet. Dwaj konkurenci, którzy z powodzeniem sprzedają swoje produkty poza granicami Niemiec, jednak aby istnieć w europejskich ramach gospodarczych, zwłaszcza obok dominującego przemysłu angielskiego, obie strony zgadzają się na połączenie. Powstaje Villeroy & Boch. Łączy w sobie mocne strony obu stron: talent twórczy, ducha przedsiębiorczości, siłę innowacji i zdolność produkcyjną, i jest jednym z pierwszych światowych graczy XIX wieku.</em></p> <p><em>W 1843 Villeroy i Boch założyli Cristalerie w Wadgassen. Atrakcyjne poszerzenie asortymentu: produkując szklanki firma mogła uzupełnić swój asortyment naczyń, poprawiając w ten sposób swoje możliwości rynkowe zarówno w Niemczech, jak i za granicą. Od 1847 większe przesyłki wysyłano do Paryża, Warszawy i Londynu. Nowe połączenie z węzłem kolejowym w Mannheim ułatwiło eksport do Moskwy i Petersburga. Dystrybucja została również rozszerzona na Skandynawię, Włochy, Hiszpanię, Grecję, Szwajcarię i Turcję. Od około 1850 roku pierwsze przesyłki wysłano przez Atlantyk do Ameryki Północnej i Południowej.</em></p> <p><em>5. W 1844 roku Fabryka Boch została założona w belgijskiej miejscowości La Louvière przez Jean-François Bocha, jednego z głównych udziałowców innej znanej firmy z branży, Villeroy & Boch. Kierownictwo Boch Freres SNC w 1844 roku przejął Victor Boch. Spółka BOCH FERRES miała dwie fabryki</em></p> <p><em>     - w La Louviere - sygnowana Boch Ferres</em></p> <p><em>     - w Tournai - sygnowana Boch Keramis</em></p> <p><em>Produkcja fajansu rozwijała się bardzo szybko. W 1847 roku spółka zdobyła złoty medal na wystawie belgijskiego przemysłu. W 1855 roku zatrudniano już 300 pracowników w La Louvière (Keramis) i 100 w fabryce w Tournai (Boch Freres). Około 1860 roku rozpoczęto produkcję wielobarwnych talerzy. W 1904 roku ruszył pierwszy w Europie piec tunelowy.</em></p> <p>6. <em>1939 Fabryki spółek Villeroy & Boch we wszystkich częściach Niemiec doznają poważnych zniszczeń podczas II wojny światowej. Produkcja została wznowiona w 1940 roku. Udało się pomyślnie rozpocząć ekspancję na rynki zagraniczne. </em></p> <p><em>Problemy pojawiły się w latach 70. Spółka zbankrutowała w 1985 roku i została reaktywowana jako Novoboch oraz MRL Boch, w którym zasiadają również członkowie rodzin Villeroy Boch </em><em> (natomiast Villeroy & Boch działa dalej z powodzeniem).  W 2015 roku otwarto Centrum Keramis, gdzie w zaledwie dwóch pomieszczeniach prezentowana jest historia Royal Boch. Jednym z najważniejszych projektatów firmy Boch Frères Keramis był Charles Catteau. Był Francuzem, który w 1926 rok przeniósł się do La Louvière.</em></p>

<p><em>Boch Frères Keramis (Co.) to była belgijska firma ceramiczna znana z technik Cloisonné, oraz stylu Art Deco z początku XX wieku jakimi było stosowanie wzorów z czarnymi konturami. Nazwa firmy, „Keramis”, wywodzi się od keramos, starożytnego greckiego słowa oznaczającego ceramikę. Firma Boch Frères Keramis została założona w 1841 roku przez Eugène'a i Victora Boch oraz ich szwagra Jean-Baptiste Nothomb w La Louviere w Belgii. Kilkadziesiąt lat później, w roku 1906, francuski ceramik Charles Catteau dołączył do rodziny firmy jako dyrektor artystyczny, który aż przez 42 lata piastował to stanowisko. Jego charakterystyczne projekty Art Deco były inspirowane sztuką japońską, kubizmem oraz abstrakcją natury. Charles Catteau był odpowiedzialny za przejście firmy od produkcji przedmiotów użytkowych do cenionych dzieł sztuki. Firma Boch Frères Keramis została zamknięta w 1985 roku i chociaż później została przejęta przez inne firmy, została zamknięta na stałe w 2009 roku.</em></p>

<p><em>Pod koniec XVII wieku holenderski przemysł garncarski w Delft miał 45 manufaktur zatrudniających 10 000 pracowników. Pod koniec XVIII wieku, w obliczu rosnącej konkurencji ze strony garncarni z North Staffordshire, przemysł zmniejszył się do 28 manufaktur zatrudniających zaledwie 280 pracowników, a do 1850 r. pozostały tylko dwie garncarki i 76 pracowników.</em></p> <p><em>Petrus Regout był holenderskim przemysłowcem, początkowo handlującym szkłem oraz ceramiką. Do roku 1836 roku założył w Maastricht zarówno fabrykę szkła, jak i ceramiki - stał się jednym z najważniejszych holenderskich producentów zastaw stołowych od drugiej połowy XIX wieku, aż do II wojny światowej.</em></p> <p><em>Na początku Petrus Regout nie był w stanie dorównać jakością angielskiemu wyrobowi, ale jego cena była o 40-50% niższa. Z pomocą angielskiego doradcy i kilku garncarzy ze Staffordshire rozwiązał problem jakości. Oprócz zatrudniania angielskich garncarzy, Regout zlecił produkcję grawerowanych tabliczek w North Staffordshire – stąd węzeł Stafford na jego wcześniejszym wyrobie.</em></p> <p><em><strong>W 1899 roku</strong> firma, dotychczas znana pod nazwą Petrus Regout, została przemianowana na <strong>„Sfinks”</strong>. Do tego czasu firma już od dwudziestu lat używała wizerunku leżącego sfinksa jako swojego logo. </em></p> <p><em>W 1913 roku, szczytowym roku garncarstwa z Maastricht, zatrudniali około 7000 osób - co ciekawe, w tym czasie, chociaż oznaczony jako „Made in Holland”, jeden z ich serii wzorów nosił nazwę „Stara Anglia”.</em></p>

<p><em>Paul Utzschneider i Paul de Geiger, to prawdziwi artyści, którzy wnieśli małe miasto Sarreguemines na szczyt przemysłu ceramicznego. Od XIX wieku miasto to dostarcza całemu światu ogromną kolekcję ceramiki, wazonów, ozdobnych doniczek, czy też fresków ściennych.</em></p> <p><em>Działalność rozpoczęto w 1790 r. Nicolas-Henri Jacobi wraz z dwoma wspólnikami założył pierwszą fabrykę, którą w roku 1800 przejął człowiek z Bawarii: Paul Utzschneider i wkrótce biznes szybko ożył. Napoleon I stał się jednym z jego głównych klientów i złożył u niego kilka zamówień. Utzschneider wprowadził nowe techniki zdobienia. </em></p> <p><em>W 1836 roku Utschneider przekazał zarządzanie fabryką swojemu zięciowi Alexandre de Geiger. W 1838 roku firma Villeroy & Boch skontaktowała się z Alexandre de Geiger. Współpraca ta zaowocowała wzrostem biznesu. Rozkwitła rewolucja przemysłowa. Nowe fabryki, zbudowane w latach 1853 i 1860, były zasilane wyłącznie parą. </em></p> <p><em>W 1871 roku, w związku z aneksją Mosselle przez Niemcy, Alexandre de Geiger opuścił Sarreguemines i przeniósł się do Paryża. Jego syn Paul de Geiger przejął zarządzanie. Zbudowano dwie nowe fabryki w Digoin i Vitry-le-François. Paul de Geiger zmarł w 1913 roku, w tym samym roku, w którym firma Utzschnieder & Co została podzielona na dwa przedsięwzięcia: jedna zarządzała fabryką Sarreguemines, druga fabrykami francuskimi (Digoin i Vitry-le-François). W 1919 roku, po pierwszej wojnie światowej, różne fabryki zostały połączone pod nazwą Sarreguemines-Digoin-Vitry-le-François i zarządzane są przez rodzinę Cazal. W czasie II wojny światowej fabryka była przejmowana od 1942 do 1945 roku, kiedy to zarządzała nią firma Villeroy & Boch.</em></p> <p><em>Na początku XX wieku fabryka Sarreguemines - wyspecjalizowana w produkcji płytek ceramicznych - korzystała z artystycznego wkładu takich artystów jak H. Steinlein. Zlecono im zaprojektowanie paneli dekoracyjnych stosowanych głównie w domach towarowych, sklepach i budynkach holi wejściowych.</em></p> <p><em>Lata Lunéville. W 1978 roku fabrykę kupiła grupa Lunéville-Badonviller-Saint-Clément. Był to decydujący czynnik w historii fajansu Sarreguemines: produkcja naczyń została wstrzymana w 1979 roku, a fabryka skoncentrowała się na produkcji płytek podłogowych i ściennych. Fabryka La Blies została zamknięta, aw 1982 roku nazwa została zmieniona na Sarreguemines Bâtiment.</em></p> <p><em>Fabryka w Vitry-le-François produkuje urządzenia sanitarne, Digoin ceramikę cateringową, a fabryka Lunévile-Saint-Clément wyroby artystyczne i dekoracyjne.</em></p> <p><em>W 2002 roku firma wznowiła działalność: 29 pracowników i menedżerów zostało udziałowcami. Przejęli zarządzanie fabryką i zmienili nazwę na Céramique de Sarreguemines. 130 pracowników próbowało utrzymać produkcję. W 2005 roku firma została objęta nadzorem. Produkcja kontynuowana z około 60 pracownikami. W dniu 9 stycznia 2007 roku sąd zarządził likwidację. 1 lutego 2007 wszelkie działania ustały. Fabryka fajansu Sarreguemines już nie istnieje. Lunéville-Saint-Clément nadal produkuje kilka modeli, które rozsławiły Sarreguemines.</em></p>

<p>W 1844 roku Fabryka Boch została założona w belgijskiej miejscowości La Louvière przez Jean-François Bocha, jednego z głównych udziałowców innej znanej firmy z branży, Villeroy & Boch. Kierownictwo Boch Freres SNC w 1844 roku przejął Victor Boch. Spółka BOCH FERRES miała dwie fabryki:</p> <p><em> - w La Louviere - sygnowana Boch Ferres</em></p> <p><em> - w Tournai - sygnowana Boch Keramis</em></p> <p><em>Produkcja fajansu rozwijała się bardzo szybko. W 1847 roku spółka zdobyła złoty medal na wystawie belgijskiego przemysłu. W 1855 roku zatrudniano już 300 pracowników w La Louvière (Keramis) i 100 w fabryce w Tournai (Boch Freres). Około 1860 roku rozpoczęto produkcję wielobarwnych talerzy. W 1904 roku ruszył pierwszy w Europie piec tunelowy.</em></p> <p><em>Problemy pojawiły się w latach 70. Spółka zbankrutowała w 1985 roku i została reaktywowana jako Novoboch oraz MRL Boch. W 2015 roku otwarto Centrum Keramis, gdzie w zaledwie dwóch pomieszczeniach prezentowana jest historia Royal Boch. Jednym z najważniejszych projektatów firmy Boch Frères Keramis był Charles Catteau. Był Francuzem, który w 1926 rok przeniósł się do La Louvière.</em></p>

<p><em>Villeroy & Boch AG – to niemieckie przedsiębiorstwo, zajmujące się produkcją wyrobów ceramicznych, którego początki sięgają aż 1748 roku. Nazwa przedsiębiorstwa pochodzi od nazwisk jej dwóch założycieli Nicolas Villeroy i Jean-François Boch. Siedziba główna Villeroy & Boch AG znajduje się w Mettlach, w kraju związkowym Saara, w Niemczech.</em></p> <p><em>Historia tego producenta sięga daleko wstecz i firma duzo razy zmianiała właścicieli jak i nazwy.</em></p> <p><i>1. W 1748 roku Francois Boch wraz ze swoimi trzema synami </i><em>rozpoczyna produkcję naczyń ceramicznych pod nazwą BOCH.</em></p> <p><em>2. W roku 1797 Nicolas Villeroy wraz z dwoma wspólnikami nabywa fabrykę wyrobów ceramicznych w Vaudrevange, która dziś nazywa się Wallerfangen. W 1797 zostaje jego jedynym właścicielem.</em></p> <p><em>3. W 1809 Jean-François Boch kupuje dawne opactwo benedyktynów w Mettlach nad Saarą. W barokowym budynku uruchamia bardzo nowoczesny, ekstensywnie zmechanizowany system produkcji zastawy stołowej.</em> </p> <p>4. W 1836 roku <em>Fabryki przedsiębiorców Boch i Villeroy nie są od siebie oddalone. Od czasu do czasu spotykają się nawet. Dwaj konkurenci, którzy z powodzeniem sprzedają swoje produkty poza granicami Niemiec, jednak aby istnieć w europejskich ramach gospodarczych, zwłaszcza obok dominującego przemysłu angielskiego, obie strony zgadzają się na połączenie. Powstaje Villeroy & Boch. Łączy w sobie mocne strony obu stron: talent twórczy, ducha przedsiębiorczości, siłę innowacji i zdolność produkcyjną, i jest jednym z pierwszych światowych graczy XIX wieku.</em></p> <p><em>W 1843 Villeroy i Boch założyli Cristalerie w Wadgassen. Atrakcyjne poszerzenie asortymentu: produkując szklanki firma mogła uzupełnić swój asortyment naczyń, poprawiając w ten sposób swoje możliwości rynkowe zarówno w Niemczech, jak i za granicą. Od 1847 większe przesyłki wysyłano do Paryża, Warszawy i Londynu. Nowe połączenie z węzłem kolejowym w Mannheim ułatwiło eksport do Moskwy i Petersburga. Dystrybucja została również rozszerzona na Skandynawię, Włochy, Hiszpanię, Grecję, Szwajcarię i Turcję. Od około 1850 roku pierwsze przesyłki wysłano przez Atlantyk do Ameryki Północnej i Południowej.</em></p> <p><em>5. W 1844 roku Fabryka Boch została założona w belgijskiej miejscowości La Louvière przez Jean-François Bocha, jednego z głównych udziałowców innej znanej firmy z branży, Villeroy & Boch. Kierownictwo Boch Freres SNC w 1844 roku przejął Victor Boch. Spółka BOCH FERRES miała dwie fabryki</em></p> <p><em>     - w La Louviere - sygnowana Boch Ferres</em></p> <p><em>     - w Tournai - sygnowana Boch Keramis</em></p> <p><em>Produkcja fajansu rozwijała się bardzo szybko. W 1847 roku spółka zdobyła złoty medal na wystawie belgijskiego przemysłu. W 1855 roku zatrudniano już 300 pracowników w La Louvière (Keramis) i 100 w fabryce w Tournai (Boch Freres). Około 1860 roku rozpoczęto produkcję wielobarwnych talerzy. W 1904 roku ruszył pierwszy w Europie piec tunelowy.</em></p> <p>6. <em>1939 Fabryki spółek Villeroy & Boch we wszystkich częściach Niemiec doznają poważnych zniszczeń podczas II wojny światowej. Produkcja została wznowiona w 1940 roku. Udało się pomyślnie rozpocząć ekspancję na rynki zagraniczne. </em></p> <p><em>Problemy pojawiły się w latach 70. Spółka zbankrutowała w 1985 roku i została reaktywowana jako Novoboch oraz MRL Boch, w którym zasiadają również członkowie rodzin Villeroy Boch </em><em> (natomiast Villeroy & Boch działa dalej z powodzeniem).  W 2015 roku otwarto Centrum Keramis, gdzie w zaledwie dwóch pomieszczeniach prezentowana jest historia Royal Boch. Jednym z najważniejszych projektatów firmy Boch Frères Keramis był Charles Catteau. Był Francuzem, który w 1926 rok przeniósł się do La Louvière.</em></p>

<p><em>Villeroy & Boch AG – to niemieckie przedsiębiorstwo, zajmujące się produkcją wyrobów ceramicznych, którego początki sięgają aż 1748 roku. Nazwa przedsiębiorstwa pochodzi od nazwisk jej dwóch założycieli Nicolas Villeroy i Jean-François Boch. Siedziba główna Villeroy & Boch AG znajduje się w Mettlach, w kraju związkowym Saara, w Niemczech.</em></p> <p><em>Historia tego producenta sięga daleko wstecz i firma duzo razy zmianiała właścicieli jak i nazwy.</em></p> <p><i>1. W 1748 roku Francois Boch wraz ze swoimi trzema synami </i><em>rozpoczyna produkcję naczyń ceramicznych pod nazwą BOCH.</em></p> <p><em>2. W roku 1797 Nicolas Villeroy wraz z dwoma wspólnikami nabywa fabrykę wyrobów ceramicznych w Vaudrevange, która dziś nazywa się Wallerfangen. W 1797 zostaje jego jedynym właścicielem.</em></p> <p><em>3. W 1809 Jean-François Boch kupuje dawne opactwo benedyktynów w Mettlach nad Saarą. W barokowym budynku uruchamia bardzo nowoczesny, ekstensywnie zmechanizowany system produkcji zastawy stołowej.</em> </p> <p>4. W 1836 roku <em>Fabryki przedsiębiorców Boch i Villeroy nie są od siebie oddalone. Od czasu do czasu spotykają się nawet. Dwaj konkurenci, którzy z powodzeniem sprzedają swoje produkty poza granicami Niemiec, jednak aby istnieć w europejskich ramach gospodarczych, zwłaszcza obok dominującego przemysłu angielskiego, obie strony zgadzają się na połączenie. Powstaje Villeroy & Boch. Łączy w sobie mocne strony obu stron: talent twórczy, ducha przedsiębiorczości, siłę innowacji i zdolność produkcyjną, i jest jednym z pierwszych światowych graczy XIX wieku.</em></p> <p><em>W 1843 Villeroy i Boch założyli Cristalerie w Wadgassen. Atrakcyjne poszerzenie asortymentu: produkując szklanki firma mogła uzupełnić swój asortyment naczyń, poprawiając w ten sposób swoje możliwości rynkowe zarówno w Niemczech, jak i za granicą. Od 1847 większe przesyłki wysyłano do Paryża, Warszawy i Londynu. Nowe połączenie z węzłem kolejowym w Mannheim ułatwiło eksport do Moskwy i Petersburga. Dystrybucja została również rozszerzona na Skandynawię, Włochy, Hiszpanię, Grecję, Szwajcarię i Turcję. Od około 1850 roku pierwsze przesyłki wysłano przez Atlantyk do Ameryki Północnej i Południowej.</em></p> <p><em>5. W 1844 roku Fabryka Boch została założona w belgijskiej miejscowości La Louvière przez Jean-François Bocha, jednego z głównych udziałowców innej znanej firmy z branży, Villeroy & Boch. Kierownictwo Boch Freres SNC w 1844 roku przejął Victor Boch. Spółka BOCH FERRES miała dwie fabryki</em></p> <p><em>     - w La Louviere - sygnowana Boch Ferres</em></p> <p><em>     - w Tournai - sygnowana Boch Keramis</em></p> <p><em>Produkcja fajansu rozwijała się bardzo szybko. W 1847 roku spółka zdobyła złoty medal na wystawie belgijskiego przemysłu. W 1855 roku zatrudniano już 300 pracowników w La Louvière (Keramis) i 100 w fabryce w Tournai (Boch Freres). Około 1860 roku rozpoczęto produkcję wielobarwnych talerzy. W 1904 roku ruszył pierwszy w Europie piec tunelowy.</em></p> <p>6. <em>1939 Fabryki spółek Villeroy & Boch we wszystkich częściach Niemiec doznają poważnych zniszczeń podczas II wojny światowej. Produkcja została wznowiona w 1940 roku. Udało się pomyślnie rozpocząć ekspancję na rynki zagraniczne. </em></p> <p><em>Problemy pojawiły się w latach 70. Spółka zbankrutowała w 1985 roku i została reaktywowana jako Novoboch oraz MRL Boch, w którym zasiadają również członkowie rodzin Villeroy Boch </em><em> (natomiast Villeroy & Boch działa dalej z powodzeniem).  W 2015 roku otwarto Centrum Keramis, gdzie w zaledwie dwóch pomieszczeniach prezentowana jest historia Royal Boch. Jednym z najważniejszych projektatów firmy Boch Frères Keramis był Charles Catteau. Był Francuzem, który w 1926 rok przeniósł się do La Louvière.</em></p>